De Laatste Roes

Zelfs in een afgelegen dorpje voelen twee kunstemakers de hand van de Argentijnse militaire dictatuur.

Recensie(s)

Een bokser en een tango-zanger, beiden op hun retour, komen naar een Argentijns provinciestadje om met hun optreden het daar te houden feest op te luisteren. Het leven blijkt er volledig beheerst te worden door militairen; zelfs het amusement wordt door hen verzorgd. Door hun ongedwongen optreden komen ze in grote moeilijkheden. Om het vege lijf te redden, blijken ze alleen elkaar te hebben en wordt een onwaarschijnlijke vriendschap werkelijkheid. Osvaldo Soriano heeft voor deze roman “Geen tranen geen vergeten” geschreven. In beide boeken viert de (militaire) willekeur hoogtij. De sobere, droge taal, de scherpe observatie van het dorpsleven in al zijn cruheid en de natuurgetrouwe dialogen, maken de beklemmende sfeer haast tastbaar. Deze roman, die zich laat lezen als een detective, verduidelijkt ons de recente Argentijnse geschiedenis op een zeer objectieve wijze. (NBD|Biblion recensie, Drs. M.A. Vissers.)