Manuel Maria de Barbosa du Bocage (1765-1805)
Bohemien, avonturier, zeeheld, schuinsmarcheerder, luis in de pels, rapierkampioen, enfant terrible en scabreuze zedenbederver zijn enkele benamingen voor de achttiende-eeuwse dichter Manuel du Bocage uit Setúbal. De naam verraadt zijn Franse (hugenoten)roots. Zijn vele liefdessonnetten droeg hij op aan muze Marília. Hier een ode aan deze liefde, en de liefde in het algemeen, in de vorm van een verwensing van rede en verstand.
Verstand, jij lastpost, laat me toch met rust,
je bits gezeur is zonde van je tijd,
want liefdes wet, de kracht van tederheid,
kun jij niet aan, dat vuur wordt nooit geblust.
Als jij ons, mensen, hekelt en niet sust,
als jij de kwaal kent maar die niet bestrijdt,
gun mij dan ongestoord mijn stommiteit,
verstand, jij lastpost, laat me toch met rust.
Je wilt mijn ziel belasten met intens
gevoelde gêne, omdat ik háár bederf
die mij laat lijden om een ander mens.
Je laakt dat ik om mijn Marília werf,
verwerpen moet ik haar, maar het is mijn wens
verliefd om haar te huilen tot ik sterf.
Importuna Razão, não me persigas;
Cesse a ríspida voz que em vão murmura;
Se a lei do Amor, se a fôrça da ternura
Nem domas, nem contrastas, nem mitigas:
Se acusas os mortais, e os não abrigas,
Se (conhecendo o mal) não dás a cura,
Deixa-me apreciar minha loucura,
Importuna Razão, não me persigas,
É teu fim, teu projecto encher de pejo
Esta alma, frágil vítima daquela
Que, injusta e vária, noutros laços vejo:
Queres que fuja de Marília bela,
Que a maldiga, a desdenhe; e o meu desejo
É carpir, delirar, morrer por ela.
In: Licht op Lissabon, De Arbeiderspers, Amsterdam 2021, blz. 146
