Fernando Pessoa ‘Faust – een subjectieve tragedie’ (work in progress) Faust (in de kroeg): Ik heb geen ziel meer. Ik heb haar uitgeworpen en in dit kabaal voel ik leegte waar ik een ziel had… Ik ben uitsluitend iets buiten mijzelf, uitsluitend bewust dat ik niets meer ben… Ik hoor bij het crapuul en nachtbrakersgilde,…
In de vroege ochtend van 25 april 1974 klonk er een lied op de radio, Grândola vila morena, dat het startsein gaf tot een nagenoeg geweldloze revolutie onder leiding van een groep jonge officieren, de MFA, Movimento das Forças Armadas, ‘Beweging van de Strijdkrachten’, om het dictatoriale bewind van Salazar ten val te brengen. Die datum,…
Tiendaagse terugkeer naar wat niet meer is, de DDR. Enkele losse indrukken in twee afleveringen. Deel 2 Personages, personen en Pessoa – Dresden, Berlijn en Görlitz ‘Op het station geen Ana te zien en ik zoek overal, vrees al dat ze de trein heeft gemist, tot Miguel ineens tussen een groep mensen door…
Op mijn verzoek heeft Ekkehard Mann een aantal fragmenten van ‘De Muur voorbij – Berlijnse fado’ vertaald in het Duits. Die fragmenten volgen hier. …
Tiendaagse terugkeer naar wat niet meer is, de DDR. Enkele losse indrukken in twee afleveringen. Deel 1 Drie Lokführer, een aalmoezenvisser en de Leipziger Buchmesse De mensen bewegen zich door de straten en over pleinen alsof ze figuren zijn in een kathedraal van Johannes Bosboom of Pieter Saenredam: klein en onbeduidend in een door…
Ricardo Domeneck De bange huid heelt: en herbegint 1. die verwarring in ’t begin, vork die niet in de mond past en het eten valt op een verschrikt bord; het glas van het water stoot tegen je tand. Je keel steekt zijn handen uit van lust. 2. Het klamme katoen tegen mijn…
Aan denken over hoe het vroeger was, toen al wat is nog te gebeuren stond, kleeft iets precairs: je maakt een cirkel rond door lang vervlogen jaren met wat pas gebeurd is in verband te brengen – lont voor ’n felle brand die onder hemd en jas woedt waar het hart bonkt…
In de langwerpige slaapkamer staat zijn bed tegen de korte muur aangeschoven. Ernaast een tafel met lampetkan en schotel. Haaks op de andere korte muur het bed van zijn vrouw. Tussen beide spondes een divan en een commode plus spiegel. Zowel aan de kant van de schrijver als aan die van zijn echtgenote geeft…
Zoals een havik eerst in grote en vervolgens, wanneer hij een open veld waar leven zitten kan ontwaart, in steeds kleinere banen rondcirkelt aan het hemelzwerk, lager en lager, en hij ineens, als gestuit door goddelijke hand, hangen blijft en bidt gelijk een monnik in een cel, speurend naar konijn of rat of muis…
Waarom ben ik in de DDR gebleven, terwijl ik het systeem toch zo verfoeilijk vond, lees ik tweemaal in een bespreking van De Muur voorbij – Berlijnse fado. Het hele boek is een indirect antwoord op die vraag (voor wie het wil zien), hier een paar directere antwoorden. Maar er is leven in de DDR….