DIE STEM, DIE LACH…
Het begon in 1990 in Berlijn. Daar hoorde ik voor het eerst de donkerbruine stem en de bulderende lach van João Ubaldo Ribeiro. Ik was bezig met de vertaling van Brazilië Brazilië, een boek barstensvol liefde voor het leven en de taal. Barok, rijk, weelderig als de Braziliaanse plantengroei, humoristisch en als het moet meedogenloos hard. Zes romans en ontmoetingen in Brussel, Amsterdam, Utrecht, Antwerpen en Frankfurt zouden volgen. En natuurlijk in Rio de Janeiro, de stad waar hij tot zijn dood vanmorgen woonde, en op het eiland waar hij drieënzeventig jaar geleden werd geboren, zijn eiland, Itaparica, in de Allerheiligenbaai tegenover Salvador. Daar zocht ik hem in 2007 op, daar zat ik met hem in de tuin onder een mangoboom, daar nam hij ons mee naar een geweldige maaltijd bij vrienden, waar de verrukkelijke gerechten wedijverden met de smakelijke verhalen van de gastheer. Niemand die kon vertellen als hij.
Ik ben blij en dankbaar dat ik hem heb gekend en dat ik zijn boeken heb mogen vertalen: Sergeant Getúlio, De glimlach van de hagedis, Het Pauweneiland, Het huis van de gelukkige boeddha’s, Berichten uit de vuurtoren en Benedita. Nu is hij niet meer, maar zijn boeken blijven. En in mijn hoofd die stem en die lach.
Harrie Lemmens
