Fernando Pessoa was niet alleen de grootste dichter van Portugal, hij schreef ook korte verhalen, essays, toneelstukken en pamfletten, richtte kranten en tijdschriften op en ‘verdeed’ zijn tijd met het maken van plannen in cafés.
De Portugese dichteres Maria do Rosário Pedreira (Lissabon 1959) schrijft over liefde – romantisch maar tegelijkertijd reflecterend aards – en over het gevoel dat rest na afloop door vertrek of dood.
Na een introductienummer, een Saramago-special en een poëzienummer staat deze vierde papieren editie van Zuca-Magazine, digitaal tijdschrift voor de verspreiding van Portugeestalige literatuur in Nederland en Vlaanderen, in het teken van Brazilië en de kunst van het vertalen.
Zuca Sardan is een tovenaar die met zijn woorden en tekeningen vanuit het niets een nieuwe wereld schept.
Ambtenaar Belmiro geldt als een van de belangrijkste Braziliaanse romans die tot stand zijn gekomen in de turbulente jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw.
Het Portugese woord pessoa komt van het Latijnse persona, dat zowel "mens' als "masker' betekent.
Fernando Pessoa's Boek der rusteloosheid is misschien wel het bekendste onvoltooide boek uit de wereldliteratuur.
Voor wie in het donker op mij wacht van Antonio Lobo Antunes, een van de belangrijkste Portugese auteurs en alom gezien als kandidaat voor de Nobelprijs, gaat over de kracht van het geheugen en tegelijkertijd het verliezen van herinneringen.
Michel Laub beschrijft in Het donderdagtribunaal José Victor en Walter, die al jarenlang mails uitwisselen – over seks, liefde, huwelijk en verraad.
Fernando Pessoa noemde hem de keizer van de Portugese taal, zijn biograaf, Lúcio de Azevedo, de Hercules van het woord.